Naar het eenzame zuiden

Lieve allemaal,
Gisteren hebben we een hele lange tocht gemaakt en hadden daarna geen puf meer om alles op papier te zetten. We hebben de hele woeste westkust afgereden naar het uiterste zuidelijke puntje van het eiland, een fantastische tocht. Tussendoor hebben we verschillende afslagen genomen om bezienswaardigheden te bezoeken. De eerste stop was bij Kamiros, een antieke stad gelegen in de naaldbossen. Na vele aardbevingen is de stad verlaten in de 2de eeuw voor christus en is nu een belangrijke trekpleister aan de wat stille westkust. De eerste bewoners schijnen de Minoers van Kreta te zijn maar de stad is pas echt gesticht door de Doriers. De oudste vondsten zijn uit het begin van de 8ste eeuw v.chr. Het was zeer de moeite waard. Daarna zijn we verder gereden richting zuiden en zijn gestopt in een gezellig dorpje aan zee, bekend om zijn vistaverna’s. In de rotsen bevindt zich een onvoltooid tempelgraf. We hebben er heerlijk geluncht met uitzicht op zee, in gezelschap van honderden wespen! We zijn van tafeltje gewisseld maar dat hielp niet veel en toen hebben we een rookpotje op tafel gekregen. Toen voelden we ons ook net gerookte palingen! Daarna weer verder gereden tot we uiteindelijk niet meer zuidelijker konden. We hebben de bocht naar de oostelijke kust gemaakt en zijn toen via meerdere binnenwegen langs heerlijke Griekse dorpjes teruggereden. Vele mooie kloosters en kerkjes kom je tegen op zo’n tocht. We hadden net tegen elkaar gezegd dat we nog geen dieren gezien hadden toen we een hele kudde schapen voor onze wagen hadden. Die hebben we uiteraard rustig laten oversteken. Twee bochten verder moesten we vol in de remmen voor vader, moeder en kind hert, erg mooi. Er schijnen er hier veel te zijn in de bergen, op Kreta zijn ze niet volgens mij. Laat in de middag waren we thuis en na een kort dutje hebben we Italiaans gegeten aan de overkant waarna we koers hebben gezet naar ons inmiddels stamterras. Daar worden we omhelst alsof we elkaar al jaren kennen. Het terras is van een man die in heel Europa als zanger optreedt, aan het eind van het seizoen gaat hij weer naar Duitsland. Hij begeleidt zichzelf niet onverdienstelijk op de gitaar. Door dat nomadenbestaan is hij altijd vrijgezel gebleven en heeft hij zijn jongste zusje gevraagd om hem in de avonduren te helpen. Zij heeft haar moeder altijd bij haar in huis gehad op oudere leeftijd en die is vorig jaar op 97-jarige leeftijd overleden. Zij was dus 1 jaar eerder geboren als ma. Zelf is ze 1 jaar jonger dan ik. We hebben veel zitten praten over alles. Haar broer kocht een knuffelbeertje voor me. Het zijn lieve mensen. Het werd een gezellige avond met 2 andere Nederlandse stellen uit Alkmaar. Vandaag besloten we voor het eerst eens niets te doen maar gaan luieren op het strand. Aan onze kust staat altijd een flinke storm en die was vandaag kil. Dus hebben we binnendoor weer een stukje richting oostkust gereden waar de prachtige zandstranden zijn met veel minder wind. Bij Faliraki hebben we een heerlijk zandstrand gevonden met ligbedden en parasols. Tussen de middag konden we er ook heerlijk lunchen. Vanavond wordt het na de siësta dus een boterham op ons balkonnetje, en daarna weer naar onze vrienden op ons stamterras. Het leven is goed hier, gelukkig hebben we nog een week. Er is nog genoeg te zien. Voor nu is dit weer de update, allemaal weer de groeten van de gebruinde Bakkertjes.